Podignuta je 1852. godine na mestu stare crkve. Oko podizanja, odnosno obnavljanja crkve ponajviše su se istakli izvesni Stojko Pop Pavlović i Miša Šenđa, oba iz Bujanovca. Godine 1877. crkva je bila dosta oštećena od turskog bašibozuka iz tetovskog i debarskog kraja, koji su te godine ovuda prolazili idući u rat protiv Srbije.
Od 1934. do 1936. godine na starim temeljima izgrađena crkva današnjeg izgleda sa centralnim krstoobraznim delom i kubetom.
Na 17 kilometara jugoistočno od Bujanovca, u blizini sela Klenike, na šumovitim obroncima, uokviren planinama Kozjak, Starac i Bejavica, nalazi se manastir Sveti Prohor Pčinjski.
Crkva sa dvorištem opasana je planski sa svih strana konacima stare i nove arhitekture, te ima izgled nekog srednjovekovnog grada.
Sveti Prohor Pčinjski je najznačajniji srpski manastir u jugoistočnoj Srbiji. Po predanju, manastir je podigao vizantijski car Roman Diogen (1067-1071.) u znak zahvalnosti isposniku Prohoru (istaknutom ranoslovenskom svetitilju), koji je tu u 11. veku obavljao svoju duhovnu, misionarsku i prosvetiteljsku delatnost.
Definitivnim pripajanjem ovog kraja srpskoj državi, kralj Milutin je, pored izgradnje svoje zadužbine manastira sv. Đorđa u Starom Nagoričanu, obnovio i ovaj manastir u periodu od 1313 -1318. god.
Prema predanju, i srpski knez Lazar dozidao je manastirsku crkvu u kojoj se pričestila srpska vojska pre polaska u boj na Kosovu 1389. godine. Iako je ovaj kraj posle pada despotovine ostao pod turskom vlašću, manastir je uživao izvesnu zaštitu turskih vlastodržaca.
Kada su 1878. godine u srpsko-turskom ratu oslobođeni Vranje i Bujanovac, oslobođen je i manastir Sv. Prohor Pčinjski. Međutim, posle Berlinskog kongresa iste godine, manastir je i dalje ostao pod turskom upravom u sastavu Preševske kaze.
Crkva je bogato živopisana, bar u još dva maha, a dobila je poslednji sloj 1488/9 godine. „Prethodne freske su samo na oštećenim mestima vidljive, uglavnom u donjoj zoni, ali svakako potiču iz poslednjih godina vlade kralja Milutina“. Freske iz 15. veka imaju duh klasicizma, donekle podsećaju na umetnost Paleologa, ali ih druge karakteristike vezuju pre za slikarstvo iz doba kneza Lazara i despota Stevana. Tako su poznate freske: svetog Save, sv. Prohora Pčinjskog, kralja Milutina i čitavog niza svetaca.
U posebnom delu oltara nalazi se grobnica svetog oca Prohora. U oltaru je smeštena i monaška kosturnica. Ona je zidom odvojena od grobnice i ispovedaonice. U Drugom svetskom ratu manastir su 9. jula 1943. godine oslobodile jedinice Drugog južnomoravskog odreda. Od tada je manastir bio bolnica za borce NOR-a. Takođe, u manastiru je 2. avtusta 1944. godine održano zasedanje Antifašističkog sobranja narodnog oslobođenja Makedonije. Tom prilikom je Makedonija proglašena za republiku u sastavu Jugoslavije.
Stara džamija u Biljači je izgrađena 1375. godine i predstavlja najstariju džamiju u ovom kraju Zapadnog Balkana. Sanirana je 1885. godine, obnovljena 1965/68. godine i popravljena po drugi put 2007. godine. Džamija je pod zaštitom Zavoda za zaštitu spomenika kulture u Nišu.
Legenda kaže da je isti donator zaslužan za izgradnju džamija u Biljači, Slavujevcu (Bugarinje) i u Tabanovcu. Pozvao je tadašnje neimare i rekao im je: „ja ću finansirati izgradnju tri džamije tako što ćete dve graditi za moju dušu a jednu posvetite sebi“.
Kad je izgradnja završena on se vratio da vidi i da se upozna kako je tekao tok izgradnje i kvalitet gradnje i nakon obilaska upitao je neimare: koju ste džamiju posvetili sebi a koje meni, na šta su oni odgovorili da su džamiju u Biljači i Bugarinje (Slavujevac) posvetili njemu, a džamiju u Tabanovce posvetili sebi.
nda je donator rekao: Molim boga da džamije u Biljači i Bugarinje (Slavujevac) budu korisne do Sudnjeg dana a džamija u Tabanovcu da propadne.
Donator je tu kletvu izrekao zbog toga što su neimari džamiju u Tabanovce, koju su posvetili sebi, izgradili uklesanim kamenjem, džamiju u Bugarinje (Slavujevcu) nešto slabijim materijalom a džamiju u Biljači sa običnim kamenjem.
I stvarno, džamija u Tabanovcu bila je aktivna kratak vremenski period, džamija u Bugarinju bila je aktivna do skoro, a džamija u Biljači, koja je bila sagrađena najskromnije, je i dalje u funkciji i aktivna.
Crkva svetog oca Nikolaja u selu Klinovcu leži u podnožju planine Rujan. Obnovljena je 1833. godine, te se posle manastira Sveti Prohor Pčinjski smatra za jednu od najstarijih crkava u našem kraju. Da bi što manje bila upadljiva Turcima, crkva je bila pokrivena slamom. Godine 1853. postavljena je nova tavanica i umesto slame crkva je pokrivena ćeramidom. Tada je crkva dozidana, izgrađena je priprata ispred zapadnih vrata. Godine 1926. zamenjena je krovna konstrukcija i umesto ćeramide postavljen je crep. Crkva je delimično živopisana, a posebno se lepotom ističe ikonostas, i to gornji red, gde su prikazani likovi Hristovih apostola. Nema podataka koji je zograf radio ikonostas. Freske na unutrašnjoj strani severnog zida, kao i freske svetog Nikole (na zidu iznad ulaznih i na zidu iznad južnih pomoćnih vrata) radio je priučeni slikar amater Rista Veljković – Kučka
KRŠEVICA
Kale Krševičko
U selu Krševica, na platou Krševičke reke, pronađeni su ostaci urbanog naselja, čiji najstariji nalazi potiču sa kraja bronzanog i iz starijeg gvozdenog doba – 12. do 7. vek pre nove ere, dok značajni slojevi sa ostacima arhitekture i mnogobrojnim pokretnim nalazima odgovaraju rasponu od početka 4. do prvih decenija 3. veka pre n.e.
Naselje je bilo izgrađeno prema grčkom modelu i sve vreme postojanja održavalo je bliske veze sa Makedonijom i Grčkom.